6 listopada 2012

Od porażki do sukcesu

Pamiętacie swoją naukę chodzenia? No jasne że nie, to było dawno. Ale nie ma wątpliwości, że zanim udało się Wam zrobić kilka kroków, kilkakrotnie wylądowaliście na tym miękkim czymś poniżej pleców. Tak, nauka kosztuje. Czasem mniej, czasem więcej, ale bez kilku siniaków nie sposób nauczyć się chodzić. Podobnie jest z inwestowaniem.

O tym, że straty w inwestowaniu na giełdzie są nieuniknione, wie każdy kto się tym zajmuje. Dlaczego niektórzy inwestorzy potrafią uczyć się na swoich błędach i wyciągają z nich wnioski, a inni popełniają ich coraz więcej i więcej? Dlaczego chodzenia nauczył się każdy, a zarabianie na inwestycjach giełdowych jest ulotnym przywilejem mniejszości?

Powody są dwa. Pierwszym z nich są techniczne możliwości. Do chodzenia wystarczą nogi, które jeżeli jesteśmy zdrowi, mamy dwie. One nie znikną po kilku upadkach. Możemy uczyć się z nich korzystać kiedy tylko chcemy. Z inwestowaniem jest gorzej. Kilka porażek z rzędu może sprawić, że stracimy narzędzie do nauki, czyli kapitał. A bez niego nie ma inwestowania. Dlatego wielu po jakimś czasie rezygnuje.

Druga różnica, czyli to o czym tak naprawdę chciałem napisać, to motywacja. Motywacja do nauki, do wyciągania wniosków, do osiągnięcia celu. Znoszenie bólu, goryczy porażki i upór w podążaniu w wyznaczonym kierunku. To dzięki tym cechom uczymy się chodzić. Bez wątpienia pomaga nam to, że musimy chodzić, aby żyć. Bez tego nie da się funkcjonować, więc o motywację martwić się nie musimy. Z inwestowaniem jest trochę inaczej.

Bez giełdy można ułożyć sobie życie. Lepiej lub gorzej, ale można. Motywacja do nauki jest więc mniejsza. Po kilku bolesnych upadkach wielu sobie odpuszcza z mocnym postanowieniem "nigdy więcej". Normalny człowiek jak się parę razy sparzy, to nie wsadza więcej ręki do ognia. Zwłaszcza jak ma alternatywne zajęcia dla swoich kończyn. Zajmuje się wtedy pracą zarobkową, bierze ślub z synem/córką jakiegoś miliardera albo wstępuje do klasztoru.

Ci, którzy mimo przeciwności nadal chcą inwestować na giełdzie, muszą znaleźć w sobie motywację. Tą samą, którą ma dziecko podczas nauki chodzenia. Krok za krokiem, dzięki nauce i uporowi, trzymając zaciśnięte zęby dążyć do celu. Jest w tym trochę szaleństwa, wiem. Ale w tym szaleństwie jest metoda. Jeżeli mamy środki, mamy chęci, potrafimy się uczyć i naprawdę tego chcemy, to trzeba to robić. Stopniowo nasze porażki będą pojawiały się coraz rzadziej, albo będą mniej bolesne. Jednym przyjdzie to łatwo, innym trudniej, a niektórzy być może nigdy się nie nauczą.

Jeżeli już teraz wiesz, że nie potrafisz znaleźć w sobie motywacji potrzebnej do nauki inwestowania, to odpuść sobie już teraz. Zrób to, zanim do skończenia z giełdą zmusi Cię brak kapitału. Zostaw to wariatom, poświęcającym czas na analizę wykresów i czytanie raportów, żyjących marzeniami o osiągnięciu dzięki temu niezależności finansowej.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz